Ο λωτός προσφέρει πολλές ευεργετικές ιδιότητες στον άνθρωπο. Έχει διουρητικές και καθαρτικές ιδιότητες καθώς είναι πλούσιο σε νερό. Είναι κατάλληλο για άτομα που πάσχουν από δυσκοιλιότητα καθώς περιέχει υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικές ίνες. Περιέχει επίσης ισχυρά αντιοξειδωτικά που καταπολεμούν τις ελεύθερες ρίζες που δημιουργούνται στο σώμα, προκαλώντας πρόωρη γήρανση και εμφάνιση πολλών ασθενειών, χάρη στην παρουσία β-καροτίνης και ζεαξανθίνης.
Ο Λωτός φέρεται να ήταν γνωστός στους αρχαίους Ινδούς από τους οποίους
και διαδόθηκε αρχικά στο Θιβέτ και την Κίνα και αργότερα στην Αίγυπτο
και την αρχαία Ελλάδα. Οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν λωτούς πολλά είδη
φυτών, ποώδη και δενδροειδή, που κατά τον Θεόφραστο δεν είχαν σχέση με
το πραγματικό λωτό. Σύμφωνα με τον Διοσκουρίδη αναφέρονται τέσσερα είδη
λωτού που μόνο το ένα είδος αντιστοιχεί με το φυτικό γένος αυτού. Έτσι
το πρώτο είδος του Διοσκουρίδη, ο «λωτός ο ήμερος», αντιστοιχεί με τον
λωτό τον κερατιοφόρο, που φύονταν γύρω από τη Σπάρτη και την Τροία όπως
αναφέρει και ο Όμηρος, (Ιλιάδα Β-776) που ήταν είδος τριφυλλιού με το
οποίο τάιζαν τα άλογα. Το δεύτερο Διοσκούρειο είδος, ο “λωτός ο άγριος”,
πρόκειται για το ίδιο που καλλιεργούταν στην Αίγυπτο, το κηπευτικό
τριφύλλι το αλεξανδρινό. Ο “λωτός το δένδρο” είναι ο “λωτός ο
κυρηναϊκός”, που φύεται στην Αφρική και την Ελλάδα, του οποίου ο καρπός
τρωγόταν, όπως αναφέρει και ο Όμηρος από τους λωτοφάγους και οι Άραβες
το θεωρούσαν φρούτο του Παραδείσου. Τέλος ο «λωτός ο αιγύπτιος» δεν
είναι άλλος από τον λεγόμενο «νυμφαίο» ή «λωτός του Νυμφαίου» που είναι ο
ίδιος ο αιγυπτιακός και ινδικός λωτός που αποτελούσε ιερό σύμβολο του
Νείλου και του Γάγγη αντίστοιχα, σύμβολο γονιμότητας και ευκαρπίας.
